Wauw vrienden, het is bijna zover… Morgen is de grote dag! En daarom dus ook deze wel heel bijzondere post. Dit is het allerlaatste blogbericht wat ik op mijn oude blog ‘Update!’ heb geplaatst, exact 1 dag voor de geboorte van Highlight. Nadat ik het bericht postte en besloot terug te kijken naar mijn bloggeschiedenis moest ik bekennen dat ik aardig teleurgesteld was. Was dit nu alles? Maar 19 berichten in bijna Twee jaar? Een lay-out die niet meer bij me paste, en een schrijfstijl die sterk geëvolueerd was ten op zichte van voorafgaande posts waardoor het hele blog niet meer representatief was voor wie ik was en wilde zijn als blogger. En dan had je ook nog dat blogprogramma, hemel, ik kreeg de dingen nooit gedaan hoe ik dat wilde. Nooit werd een post precies zoals ik het in gedachten had, en dat begon zijn tol te eisen: Want ik was, ik ben en ik blijf een perfectionist in hart en nieren. Daarom besloot ik dat de tijd gekomen was voor verandering.
Mijn eindexamens zaten eraan te komen dus ik zou bijna gaan afstuderen. Bovendien was het mei, mijn verjaardagsmaand, de maand waarin ik volwassen zou worden. De maand waarin er eigenlijk alleen maar goede dingen hoorde te gebeuren (in mijn beleving dan). En omdat er zonder dat bericht nooit een Highlight Update was geweest zou ik het graag met jullie willen delen. Daarom kijken we vandaag nog voor een laatste keer over onze schouder, met een knipoog naar het verleden maar met de focus op de toekomst!
Cheers!
Origineel gepost op ‘Update!’ 2-05-2012
Your worst nightmare: no network. (bewerkte versie)
Amigosss,
Van uitstel, komt afstel en dat blijkt wel!
Jemig ik kan me mijn laatste blogbericht niet eens meer herinneren *schaamt zich diep*. We zijn ondertussen al heel wat maanden verder, en enorm veel ervaringen rijker. Toch mis ik het wel om op reis te gaan, naar een of andere onbekende plaats en jullie dan te kunnen vermaken met al mijn spannende bevindingen, want mijn dagelijkse leven is niet zo enorm spannend *toegegeven*. Ik zou wel 10 blogpagina’s vol kunnen krabbelen onderhand, want mijn vingers jeuken. Maar voorlopig houden we het op Queensday. Oranje boven allemaal!
Queensday
Jawel, de dag was aangebroken, Koninginnedag. De dag waarop iedereen zich opvallend vrolijk gedraagt (het gros omdat ze nu een legitieme reden hebben om zich 48 uur lang te bezatten) en je ogen pijn doen van het oranje. Vandaag zou een goeie dag zijn had ik mezelf beloofd, ik zou oude vrienden treffen en mezelf niet gek maken met die hersenspinsels van me, want das niet gezond, zeker niet in deze tijden.
Na een dramatische ochtend vol dilemma waarin Pien en ik een hele discussie over Haar oranje look hebben gehad waren we klaar om op de bus te stappen, op weg naar vrienden die we nog niet hadden ontmoet. Natuurlijk is het naïef om te denken dat zo’n dagje vlekkeloos verloopt, maar zo goedgelovig als ik ben ging ik nietsvermoedend op pad met mijn vriendin aan de arm. What could possibly go wrong?…
Op het busstation stonden al enkele oranjefanaten te wachten die net zoals wij op weg waren naar een bestemming waar zij hun Oranjegevoel goed zouden kunnen uitdragen. Hoopvol springt iedereen op als de bussen arriveren, maar al gauw trekken de gezichten bij, de bussen zitten Overvol, er past geen mens meer bij. In een soort van schocktoestand zie ik hoe onze bus aan mijn neus voorbij rijdt.
“Buschauffeur, dat was niét de afspraak!”, denk ik nog. Dus wat doe je dan, als je gestrand bent op het busstation? Juist, je regelt vervoer, betrouwbaar vervoer welteverstaan.
Mama to the rescue! Jawel, Pien krijgt haar moeder zover om ons naar Eindhoven te brengen, al moeten we als tegenprestatie wel eerst Piens fiets thuisbrengen. En voor de mensen die mij nog niet zo lang kennen, ik ben geen held in het vervoeren van mensen per fiets *kuch kuch*.
Wanneer we met al onze ledematen aangekomen zijn bij Pien thuis duiken we in de auto, en voor we het weten zijn we on our way!
Maar het lot heeft nog meer ellende voor ons in petto, we kunnen Puck niet bereiken (een vriendin die we in Eindhoven hadden moeten treffen). *Geen netwerk* *Lijn bezet* My worst nightmare just came true. Dertig minuten lang teren we weg voor het beursgebouw, wat verre van de bedoeling was, want wegteren had ik ook wel in mijn kamertje kunnen doen. Daar hoefde je geen benzine voor uit te geven. Dus we gingen we weer op pad, op zoek naar de volgende amigo!
Vastberaden om niet alwéér een vriend mis te lopen vraag ik enthousiast aan wat politieagenten de weg, terwijl Pien me stilletjes voor gek verklaart. Maarja als ze dan toch de hele stad gaan bezetten kan ik er net zo goed een slaatje uit slaan toch? “Meneer, heeft u enig idee waar de Pallaz is? Schijnt een of andere gaybar te zijn…”, zeg ik met mijn beste pokerface. Beleefd krijg ik duidelijke aanwijzingen naar de gelegenheid. Ik zwaai hem gedag en vrolijk vervolgen we onze reis door de waanzinnige massa.
Wonder boven wonder vinden we de plaats zonder teveel omzwervingen, en het eerste wat ik doe is binnen vragen of Sven ergens te bekennen is. Wanneer ik weer naar buiten loop, de mensenmassa tegemoet, staat hij daar dan, een van mijn allerbeste vrienden van de afgelopen 2 jaar, in Real life. Mijn gezicht deed gewoon pijn van het lachen, want het internet was zojuist werkelijkheid geworden. Net wanneer ik dacht dat deze dag niet beter zou worden, werd het dat toch!
Maargoed, geld, we hadden geld nodig, op dit soort dagen heb je niks aan digitaal geld, je moet cash hebben. Met z’n drieën vervolgen we onze reis door de massa. Bij de dichtstbijzijnde pinautomaat vraag ik enkele jongens om op te staan, maar ze beweren dat het apparaat stuk is, en dan zijn we weer terug bij af.
What to do? Geen nood, we vragen het weer aan onze beste meneer de politieagent! En zoals ik al voorspelde wist hij wel een pinautomaat te vinden, de locatie was echter minder bevredigend als verwacht. Ellenlange rijen staan voor de apparaten en de moed zakt ons in de schoenen, hoe lang zouden we daar moeten staan? Gelukkig vervelen wij ons nooit, en was er in onze nabije omgeving genoeg interessants te zien wat we bespreken konden. Nadat we eindelijk gepinned hadden en weer terug aangekomen waren bij de Pallaz moesten we nog onze legendarische foto nemen. Een mooie herinnering aan een mooie dag.
Oranje boven!
Veel liefs, Cin