Author Talk: De Eeuwige Twijfelaar

Daar lig ik dan in bed, mijn ventilator aan, starend naar het plafond maar niet in staat mijn bed uit te rollen, iets ‘nuttigs’ te gaan doen met mijn tijd.
Zelf analyses houden in plaats daarvan mijn hoofd bezig. Dinsdag, ach dinsdag: “Waar zijn de dagen van mijn Highlight Comedy Night gebleven?”, denk ik bedroefd.
Want hoewel er enkele zwakke pogingen gedaan zijn om een  volledige nieuwe post te publiceren wist ik niet wat voor meerwaarde ik op dat moment aan de blogshophere  toe te voegen had. Weer een onuitgewerkt idee valt in het
gat van de ongepubliceerde concepten, ik rol me dieper in mijn dekbed. Teleurgesteld, schuldig, in ongenade was ik gevallen bij WordPress; beschaamd durf ik mijn blog niet onder ogen te komen. Inspiratie waar ben je bijt ik mezelf
geluidloos toe.
Nachten kwamen, nachten gingen, en als een déjà-vu herhaalde het tafereel zich over een periode van onbepaalde tijd.
Na de kortste nachten zijn mijn gedachtes het helderste, en zo bleek ook vandaag wanneer ik mijn blik weer eens fixeerde op het plafond. Gedoemd als de eeuwige twijfelaar, strevend naar perfectie en trachtend iedere misstap te voorkomen besloot ik dat de tijd gekomen was om uit de sleur te stappen. Bed uit, computer aan. Pyjama of geen pyjama, dag of nacht. Het was tijd om mijn plaats weer te claimen bij Highlight Update.
So get ready to take it to the next level! Ik ben er klaar voor, dus ik zie je daar. Humor, daten, lifestyle/fashion en het leven van een overenthousiaste studente inclusief.

Fijn om terug te zijn, tot Highlight

The day before Highlight

Wauw vrienden, het is bijna zover… Morgen is de grote dag! En daarom dus ook deze wel heel bijzondere post. Dit is het allerlaatste blogbericht wat ik op mijn oude blog ‘Update!’ heb geplaatst, exact 1 dag voor de geboorte van Highlight. Nadat ik het bericht postte en besloot terug te kijken naar mijn bloggeschiedenis moest ik bekennen dat ik aardig teleurgesteld was. Was dit nu alles? Maar 19 berichten in bijna Twee jaar? Een lay-out die niet meer bij me paste, en een schrijfstijl die sterk geëvolueerd was ten op zichte van voorafgaande posts waardoor het hele blog niet meer representatief was voor wie ik was en wilde zijn als blogger. En dan had je ook nog dat blogprogramma, hemel, ik kreeg de dingen nooit gedaan hoe ik dat wilde. Nooit werd een post precies zoals ik het in gedachten had, en dat begon zijn tol te eisen: Want ik was, ik ben en ik blijf een perfectionist in hart en nieren. Daarom besloot ik dat de tijd gekomen was voor verandering.
Mijn eindexamens zaten eraan te komen dus ik zou bijna gaan afstuderen. Bovendien was het mei, mijn verjaardagsmaand, de maand waarin ik volwassen zou worden. De maand waarin er eigenlijk alleen maar goede dingen hoorde te gebeuren (in mijn beleving dan). En omdat er zonder dat bericht  nooit een Highlight Update was geweest zou ik het graag met jullie willen delen. Daarom kijken we vandaag nog voor een laatste keer over onze schouder, met een knipoog naar het verleden maar met de focus op de toekomst!

Cheers! 

Origineel gepost op ‘Update!’ 2-05-2012
Your worst nightmare: no network. (bewerkte versie)

Amigosss,

Van uitstel, komt afstel en dat blijkt wel!
Jemig ik kan me mijn laatste blogbericht niet eens meer herinneren *schaamt zich diep*. We zijn ondertussen al heel wat maanden verder, en enorm veel ervaringen rijker. Toch mis ik het wel om op reis te gaan, naar een of andere onbekende plaats en jullie dan te kunnen vermaken met al mijn spannende bevindingen, want mijn dagelijkse leven is niet zo enorm spannend *toegegeven*. Ik zou wel 10 blogpagina’s vol kunnen krabbelen onderhand, want mijn vingers jeuken. Maar voorlopig houden we het op Queensday. Oranje boven allemaal!

Queensday
Jawel, de dag was aangebroken, Koninginnedag. De dag waarop iedereen zich opvallend vrolijk gedraagt (het gros omdat ze nu een legitieme reden hebben om zich 48 uur lang te bezatten) en je ogen pijn doen van het oranje. Vandaag zou een goeie dag zijn had ik mezelf beloofd, ik zou oude vrienden treffen en mezelf niet gek maken met die hersenspinsels van me, want das niet gezond, zeker niet in deze tijden.
Na een dramatische ochtend vol dilemma waarin Pien en ik een hele discussie over Haar oranje look hebben gehad waren we klaar om op de bus te stappen, op weg naar vrienden die we nog niet hadden ontmoet. Natuurlijk is het naïef om te denken dat zo’n dagje vlekkeloos verloopt, maar zo goedgelovig als ik ben ging ik nietsvermoedend op pad met mijn vriendin aan de arm. What could possibly go wrong?…
Op het busstation stonden al enkele oranjefanaten te wachten die net zoals wij op weg waren naar een bestemming waar zij hun Oranjegevoel goed zouden kunnen uitdragen. Hoopvol springt iedereen op als de bussen arriveren, maar al gauw trekken de gezichten bij, de bussen zitten Overvol, er past geen mens meer bij. In een soort van schocktoestand zie ik hoe onze bus aan mijn neus voorbij rijdt.
“Buschauffeur, dat was niét de afspraak!”, denk ik nog. Dus wat doe je dan, als je gestrand bent op het busstation? Juist, je regelt vervoer, betrouwbaar vervoer welteverstaan.

Mama to the rescue! Jawel, Pien krijgt haar moeder zover om ons naar Eindhoven te brengen, al moeten we als tegenprestatie wel eerst Piens fiets thuisbrengen. En voor de mensen die mij nog niet zo lang kennen, ik ben geen held in het vervoeren van mensen per fiets *kuch kuch*.

Wanneer we met al onze ledematen aangekomen zijn bij Pien thuis duiken we in de auto, en voor we het weten zijn we on our way!
Maar het lot heeft nog meer ellende voor ons in petto, we kunnen Puck niet bereiken (een vriendin die  we in Eindhoven hadden moeten treffen). *Geen netwerk* *Lijn bezet* My worst nightmare just came true. Dertig minuten lang teren we weg voor het beursgebouw, wat verre van de bedoeling was, want wegteren had ik ook wel in mijn kamertje kunnen doen. Daar hoefde je geen benzine voor uit te geven. Dus we gingen we weer op pad, op zoek naar de volgende amigo!

Vastberaden om niet alwéér een vriend mis te lopen vraag ik enthousiast aan wat politieagenten de weg, terwijl Pien me stilletjes voor gek verklaart. Maarja als ze dan toch de hele stad gaan bezetten kan ik er net zo goed een slaatje uit slaan toch? “Meneer, heeft u enig idee waar de Pallaz is? Schijnt een of andere gaybar te zijn…”, zeg ik met mijn beste pokerface. Beleefd krijg ik duidelijke aanwijzingen naar de gelegenheid. Ik zwaai hem gedag en vrolijk vervolgen we onze reis door de waanzinnige massa.

Wonder boven wonder vinden we de plaats zonder teveel omzwervingen, en het eerste wat ik doe is binnen vragen of Sven ergens te bekennen is. Wanneer ik weer naar buiten loop, de mensenmassa tegemoet, staat hij daar dan, een van mijn allerbeste vrienden van de afgelopen 2 jaar, in Real life. Mijn gezicht deed gewoon pijn van het lachen, want het internet was zojuist werkelijkheid geworden. Net wanneer ik dacht dat deze dag niet beter zou worden, werd het dat toch!

Maargoed, geld, we hadden geld nodig, op dit soort dagen heb je niks aan digitaal geld, je moet cash hebben. Met z’n drieën vervolgen we onze reis door de massa. Bij de dichtstbijzijnde pinautomaat vraag ik enkele jongens om op te staan, maar ze beweren dat het apparaat stuk is, en dan zijn we weer terug bij af.
 What to do? Geen nood, we vragen het weer aan onze beste meneer de politieagent! En zoals ik al voorspelde wist hij wel een pinautomaat te vinden, de locatie was echter minder bevredigend als verwacht. Ellenlange rijen staan voor de apparaten en de moed zakt ons in de schoenen, hoe lang zouden we daar moeten staan? Gelukkig vervelen wij ons nooit, en was er in onze nabije omgeving genoeg interessants te zien wat we bespreken konden. Nadat we eindelijk gepinned hadden en weer terug aangekomen waren bij de Pallaz moesten we nog onze legendarische foto nemen. Een mooie herinnering aan een mooie dag.

Oranje boven!

Veel liefs, Cin

XXL Post: Survivalen in de Rimboe!

Dit zijn de verslaggevingen van een reis van scholier tot student. Een trip die je meeneemt van open vlaktes naar begroeide jungle.
Dít zijn mijn belevenissen die je meevoeren op een pad dat verbreedt van intiem naar massaal. Van dorp tot wereldstad, van bekend naar anoniem.
Geen mens die me handleidingen gaf, tips of  “how to do’s”.
Maar vanaf nu zal alles anders zijn. Want ik zal jullie die exclusieve blik laten werpen op de ervaringen van een alledaagse student, jullie de benodigde tools aanreiken en kortom alles doen wat er in mijn macht ligt om je voor onnodige fouten  te behoeden.
Dus wees scherp, lees goed en welkom bij: de allereerste editie van “Survivalen in de Rimboe!”

Welkom in de Rimboe
Daar was het dan, het moment van de last goodbye. Een knuffel, een kus en een bemoedigende glimlach. Vanaf nu, zou ik er alleen voor staan.
Achttien jaartjes jong, met een atheneum diploma op zak die nog heet was van de naald, een onvermurwbaar goed humeur, en een stralend optimisme waar zelfs de zon jaloers op zou zijn geweest. Daar stond ik dan, aan het begin van mijn reis.
In mijn nieuwe kamer, in een nieuwe stad, op een nieuwe studie en met nieuwe collega’s. Dit was de schone lei waar ik al jaren naar hunkerde, en nu ik het eenmaal zo ver was
bracht het mijn ooit zo solide zelfvertrouwen toch wel even aan het wankelen. Ja, want voor het eerst in mijn leven stond ik er echt helemaal alleen voor.
Een ding moet je goed begrijpen, en dat is dat de stad een hiërarchie is, een maatschappelijke samenleving die veel weg heeft van de jungle. Met roofdieren en prooien. Met winnaars & verliezers. Als nieuwkomer in de stad begin je vaak onderaan,  je accent die nageaapt wordt of opgetrokken wenkbrauwen zijn slechts milde voorbeelden om dit feit te bekrachtigen. Je valt er buiten, en hierdoor kom je voor twee keuzes te staan. Of je besluit op te gaan in de massa, een van de velen te worden en (hopelijk) geaccepteerd door de opperhoofden van de groep. Of je houdt vast aan wie je bent, waar je vandaan kwam en past je aan zonder je werkelijke identiteit uit het oog te verliezen. Zoals ik het nu zeg klinkt het allemaal heel helder en makkelijk, maar wanneer je dat punt zelf bereikt of al bereikt hebt zul je de innerlijke tweestrijd die er plaatsvindt beter begrijpen. Of beter gezegd, driestrijd. Wie was ik, wie ben ik, en wie wil ik zijn? En bovenal, hoe overleef ik hier in deze rimboe?

Survival Tips voor beginners
Ben je nieuw in de rimboe? Ga er dan stevig voor zitten, want hier volgen de allereerste overlevingstips. Om de survival strategie kracht bij te zetten maken we een sprong in de tijd en gaan we terug naar het moment van mijn eerste verplichte introductie dag op de uni.
—Nog voordat mijn wekker afgaat rol ik mijn bed uit, uitgerust en op scherp, klaar voor een nieuwe dag. Het plan is om om 8.00 uur stipt de bus te nemen zodat ik nog een halfuur speling heb mocht er iets mis gaan tijdens het reizen. You never know, right? Het idee is om als een van de eersten in de banken te zitten, want eerste indrukken zijn belangrijk, heel belangrijk. Nadat ik een steelse blik geworpen heb op mijn horloge besluit ik dat het tijd is om te gaan. De 310, 310,  310. Op dat ritme vervolg ik mijn weg naar de bushalte; ik krijg de raarste ticks als ik nerveus ben. Opgewonden staar ik naar het elektronische bord waar alle bussen op staan, hmm 310, niet eens maar zelfs twee maal. Merkwaardig. 310 naar Amsterdam, 310 naar Amsterdam via Schiphol. “Wat zou het verschil zijn?”, denk ik nog even bezorgd. Uit voorzorg app ik mijn studiegenoten uit de buurt nog even voor bevestiging, ‘de 310 moest ik hebben toch?’ Geen reply… ach, het zal vast niet zoveel uitmaken. Smooth swipe ik mijn gloednieuwe OV over de kaartlezer, en neem plaats bij het raam. Terwijl ik het landschap goed in de gaten houd (omdat het me toch niet helemaal lekker zit van de bus) verlies ik mijn mobiel geen moment uit het oog, up to date blijven met mijn nieuwe amigo’s is een must. Wanneer ik plotseling opkijk van mijn beeldscherm durf ik echter te zweren dat ik een zenuwinzinking krijg. Waar zijn de gebouwen die ik me ingeprent had? De route die we de vorige keer gereden zijn? Het duurt even, maar uiteindelijk vind ik de moed om een medepassagier even aan te tikken. ‘Uhm, zou ik iets mogen vragen? Gaat deze bus naar Station Zuid? Want ik herken deze route niet, en dit is wel de 310…’ ‘Zuid? Nee we gaan echt helemaal de andere kant op. Om bij Zuid te komen zul je de eerst volgende halte uit moeten stappen, met de metro terug moeten reizen naar WTC en vervolgens het laatste stuk met de voet af moeten leggen. Ik moet er zo ook uit, geen zorgen, het komt goed.’ [WTC? Metro? Are you bloody kidding me?! Ik kan niet eens een normale overstap maken met de trein…] Verloren stap ik uit, en dan blijkt ook al snel dat mijn OV-kaart het niet meer doet: hoeveel pech kan een mens hebben? De metro  zou over drie minuten aankomen en ik zat zonder vervoersbewijs. Snel koop ik mijn kaartje en ren door de poortjes alsof mijn leven ervan hangt. [ACHT uur in hemelsnaam, om 8 uur stap ik de bus in en nu zit ik aan de verkeerde kant van Amsterdam.Ik begin me af te vragen hoe ik dit soort dingen klaarspeel, het is bijna een talent.] Nog een keer legt de Amsterdamse me de weg uit, en vanaf dan sta ik er echt alleen voor. Nog een laatste keer kijk ik op mijn horloge, bijna 9 uur… Hoog tijd om de vrienden te appen dat ik  ‘ergens’ in the middle of God knows where ben. Maar dat ik eraan kom. Wanneer ik uitstap bij Station Zuid, ben ik voor de derde keer die ochtend gedesoriënteerd en besluit direct de weg te vragen. Snel vervolg ik mijn weg, en om 20 minuten na tijd zit ook ik eindelijk in de banken. ‘CIN?! Waar was je toch?’ ‘Goeie vraag, maar als ik heel eerlijk ben: Geen flauw idee!’—

Tips

1. Ben je nieuw in een stad en ken je de bustijden nog niet zo goed? Geen punt, gebruik de 9292 app. Niet ervan uit gaan dat je na een keer reizen de trip vlekkeloos aflegt.
2. Merk je dat je plotseling langs plaatsen komt die je niet herkent, trek dan op tijd aan de bel. Ik had mezelf tijd kunnen besparen door al op een eerder punt om te keren.
3. Blijf positief en kalm wanneer het mis gaat. Door goed na te denken en met je hoofd bij de les te blijven ben je in no time weer back on track!
4. Het is niet erg om een keer een fout te maken, dus wees niet bang om dit toe te geven en om de weg te vragen, de meeste mensen zullen je graag helpen!
5. Voorkomen is beter dan genezen, reis daarom de eerste paar keren met voorkeur in een groep. Wanneer de route vertrouwd geworden is, red je je ook wel alleen.

Hou je taai, en tot in de rimboe!

Author Talk: The fears of everyday life

Amigos amigos!

We hebben allemaal onze momenten van doemgedachtes. Ze besluipen ons op onze pieken, en nemen bezit van ons op onze dalen. Wanneer je dan zo’n zeldzaam moment van intense geluk beleeft is het eerste wat je je afvraagt: Hoe kan dit? Je bedenkt je angstvallig dat er spoedig wel iets mis zal gaan, want het is of course niet natuurlijk om je zo gelukkig te voelen. Ja ja, teveel denken kan een nare ziekte zijn, en ik kan er luidkeels over meepraten. Maar als je voor de verandering aan de andere kant van de streep staat en miserabel slechts een understatement is om te beschrijven hoe je je voelt, zie je in dat het toch wel een gradatie erger is dan dat ‘hopeloze geluk’. Bovendien kun je er niet met je hoofd bij waarom dit uitgerekend JOU moest overkomen. Maar hoe je met een tegenslag omgaat zal uiteindelijk wel veelzeggend zijn voor wie je bent als persoon. Always come out stronger. En als het zo blijkt te zijn dat je je helemaal niet kunt identificeren met de bovenstaande emoties en je je eigenlijk gewoon neutraal voelt, is er altijd nog ‘het kwaad’ in de vorm van gepieker. Niemand van ons ontkomt aan onszelf, maar als ik eerlijk ben klinken dit soort hersenspinsels zo mogelijk nog erger als je ze uitgeschreven hebt! Vrienden vandaag wordt een levensveranderende dag (vergeef me ook ik ben een simpele Dr Phil fan), vandaag wordt de dag dat we het leven goed in de ogen gaan kijken. En nee ik zeg niet dat ik een waterdicht battleplan heb, maar wie weet haal je toch nog iets van nut uit al mijn geratel… Want daar gaan we uiteindelijk voor!

The fears of everyday life
Ach jongens, ik knijp hem soms ook hoor, en ik verzeker je dat dat volkomen  normaal is. Want het is echt niet alsof ik iedere dag in angst leef. Wanneer ik echter een programma als Obese kijk, krijg ik het toch wel even benauwd. Het idee dat ik een gevangene van mijn eigen lichaam wordt, tja dat is toch wel iets geheel ondragelijks voor mij.

Dit is mijn fear top 3, de dingen waarover ik me chronisch druk maak en grote invloed hebben op de beslissingen die ik maak in mijn dagelijkse leven. Deze top drie is gewoon een illustratie, iedereen heeft zo zijn angsten natuurlijk.

1. Ongelukkig sterven
2. Helderheid verliezen
3. Mijn eigen lichaamsgewicht niet kunnen dragen

The plan
Je angsten je leven laten beheersen is natuurlijk no way of life. Iedereen draagt ervaringen met zich mee die potentieel gezorgd hebben voor deze issues, maar zo gaat dat nu eenmaal in het leven, je kunt je er niet door laten kisten. Dus hier een paar persoonlijke tips en trucs om het (mogelijke) lijden, potentieel iets te verlichten.

1. Maak een fear top 3 , of als het echt zo radicaal is: een fear top 5. Zet ze in volgorde van belangrijkheid en laat het vervolgens bezinken. Waarom heb je deze dingen uitgekozen? En op welke manier beïnvloeden ze je in je dagelijkse leven?
2. Wat ga je eraan doen? Nadat je het probleem erkent hebt kun je gaan nadenken over de wijze waarop het bestreden dient te worden. Voor mij helpt het goed om positief in het leven te staan. Mijn mantra is dan ook: Waarom chagrijnig doen als je ook vrolijk kunt zijn? Er zijn altijd nog mensen in de wereld die het veel slechter hebben als jij, dus relativeer je probleem en ga het niet onnodig opblazen. Geloof me, het is je energie niet waard.
3. Zet woorden om in daden! Als het goed is ligt je strijdplan nu klaar, dus is de tijd gekomen om hem in werking te zetten. Het is niet reëel om te denken dat het leven nu vlekkeloos zal verlopen, maar wie weet wordt het wel een heel stuk dragelijker.

Mijn plan was om lekker gezond te eten, positief in het leven te staan, te sporten en mijn goede vrienden op de speeddial te hebben, je weet wel: voor spoedberaad en die dingen. En ik moet zeggen dat het uitstekend voor me werkt! Natuurlijk heb ook ik nog mijn momenten van doemgedachtes, pieken, dalen en neutraliteit. Maar ik hou wel van een uitdaging, en who cares dat ik misschien plat op mijn gezicht ga whiles doing it. Dat is gewoon weer een sterk verhaal meer om te vertellen toch?!

Hou je taai! 

Cindy

Author Talk: Please exit the building

Weet je, toen ik voor eerst begon met bloggen zo’n 2,5 jaar geleden schreef ik vooral als ik op vakantie was. Het was een soort van digitaal dagboek, voordat ik een laptop kreeg nam ik altijd een papieren dagboek en een vulpen mee als ik op reis ging, maar de tijden veranderden en ik paste me aan. Op mijn blog schreef ik alle avonturen over het buitenland in geuren en kleuren op, de woorden tintelden dan nog na van de opwinding. 
Hoewel ik een persoonlijk handschrift veel kostbaarder vind dan al dat digitale gekrabbel kost het wel meer energie en tijd, en uit het feit dat ik altijd zoveel mogelijk activiteiten in zo weinig mogelijk tijd probeer te proppen kunnen jullie wel concluderen dat ik altijd tijd tekort kom. Een aantal uren extra in een dag zouden dus voor mij zeker geen kwaad kunnen. Maargoed, we dwalen af. 

Everybody exit the building!
Zoals ik al zei schreef ik dus alleen als ik op reis was omdat ik mijn eigen leven nogal saai vond en niet interessant genoeg om over te schrijven. Ik kwam nooit aparte mensen tegen, en er overkwamen me al helemaal geen onverwachte dingen. Just the same old people in the same old town. Als ik dan terug kwam van vakantie probeerde ik het schrijven wel voort te zetten, maar het was tevergeefs, ik had geen inspiratie en bovendien geen motivatie om iets schrijven. Nu zijn we alweer 2,5 jaar verder en hoewel ik zeker geen losbol ben, kan ik bevestigen dat mijn huidige leven wel een stuk blogwaardiger is. 
Eergisteren was ik bijvoorbeeld rustig aan het werk, ik had paskamerdienst en moest dus zorgen voor structuur in de chaos die mijn klanten dagelijks met liefde voor ons creëren. 
Ik bonjourde net een klant een vrijgekomen paskamer in toen de lichten ineens heftig begonnen te knipperen. “Wat was er toch aan de hand? Niets ernstigs toch?”

Rustig zei ik tegen de bezorgde klanten dat het geknipper vast zo weer over was, niet meer dan een technisch probleem. Plotseling hoor ik echter dat de manager tegen wachtende klanten bij de kassa zegt dat ze het gebouw moeten verlaten in verband met hun eigen veiligheid… Mijn collega komt de paskamer ingesneld om dit bericht aan de overige klanten door te geven.  Met kleren, zonder kleren, whatever, als het maar naar buiten ging, en op hoog tempo alsjeblieft! De lange rij vrouwen keek me met smekende ogen aan, “pas alsjeblieft op mijn kleding zodat niemand het pakt” zeiden ze. Natuurlijk beloofde ik dat ik de kleding met mijn leven bewaken zou, en bleef staan terwijl ik toekeek hoe de klanten naar de uitgang vertrokken. Trouw wachtte ik bij de kleding, want ik ben een persoon van mijn woord en ik was bovendien niet van plan een vrouwenoorlog te ontketenen, dat gaat namelijk snel in een winkel zoals de onze. Maar de realitycheck kwam al snel: “CIN, jij moet ook de winkel uit!” “O.” 
Met lede ogen verlaat ik dan het pand en kijk toe hoe de brandweer met veel bombarie aankomt, er was dus brand. Brand notabene, de eerste in mijn hele leven. (Zoals ik al zei, in mijn leven gebeurde er nooit wat) Door het snelle handelen van het personeel en de brandweer kreeg de brand geen kans om te escaleren en was het vuur in no time weer uit. Voor ik het wist stond ik weer binnen kleding te vouwen met een lach op mijn gezicht als vanouds: “Cin, heb je binnenpret?” 
Haha, ze moesten eens weten!